Wenus
Wenus - druga według oddalenia od Słońca planeta Układu Słonecznego. Wenus jest trzecim pod względem jasności ciałem niebieskim po Słońcu i Księżycu widocznym na niebie. Ponieważ obserwacje tej planety są możliwe tylko wieczorem i rano, nazywana jest także: Jutrzenką, Gwiazdą Poranną lub Gwiazdą Wieczorną (starożytni Grecy nazywali ją odpowiednio: Phosphorus i Hesperos). Jest skalnym globem osnutym gęstymi chmurami, które odbijają większość światła słonecznego. Żółtawy kolor chmur atmosfery pochodzi od kwasu siarkowego. Nie posiada naturalnego satelity (odnaleziono ciało o średnicy blisko kilometra, które znajduje się w punkcie Lagrangea L1 trójkąta Wenus-Słońce-to ciało, które można by traktować jako naturalnego satelitę Wenus).
Wenus tylko nieznacznie ustępuje Ziemi pod względem rozmiarów. Masa planety
wynosi 0,82 masy Ziemi, a promień na równiku (wynoszący 6 051 km) jest o 327
kilometrów krótszy od ziemskiego. Planeta ma także tylko nieco mniejszą gęstość
równą 5,25g cm³. Z tego powodu określa się te planety mianem bliźniaczych. Glob
wenusjański bardzo wolno obraca się wokół osi. Pełen obrót trwa 243 dni. Kąt
nachylenia płaszczyzny równika do płaszczyzny ekliptyki wynosi 177,4°, czyli
kierunek obrotu jest przeciwny do kierunku ruchu orbitalnego. Doba wenusjańska
trwa 117 dób ziemskich (efekt złożenia się ruchu wokół własnej osi z obiegiem
wokół Słońca). Słońce wschodzi na Wenus na zachodzie, a zachodzi na wschodzie.
Wynikiem bardzo powolnej rotacji planety jest także brak silnego pola
magnetycznego. Istnieje jednak śladowy magnetyzm, o trzy rzędy wielkości słabszy
od ziemskiego.
Wenus posiada bardzo gęstą atmosferę, ciśnienie przy powierzchni jest 93 razy większe niż na Ziemi.
Jej odkrywcą jest Michaił Łomonosow, który obserwował
przejście Wenus przed tarczą Słońca w 26 maja 1761 roku. Atmosfera składa się
głównie z dwutlenku węgla (96,5 %) oraz, w znacznie mniejszym stopniu, z azotu
(ok 3,5 %). Inne pierwiastki i związki chemiczne występujące w śladowych
ilościach to dwutlenek siarki, tlenek węgla, argon, neon, chlorowodór,
fluorowodór i para wodna. Ciśnienie na powierzchni planety jest 90 razy większe
niż na powierzchni Ziemi (podobne spotyka się na głębokości 1 kilometra w
oceanach).Temperatura na powierzchni globu oscyluje w granicach 400°C, a w niektórych miejscach nawet 500°C (jest ona wyższa niż temperatura topnienia ołowiu). Różnice między stroną dzienną i nocna nie przekraczają 25°. Mimo że Wenus znajduje się prawie dwa razy dalej od Słońca niż Merkury, to jest najgorętszą planetą w Układzie Słonecznym. Tak wysoka temperatura jest spowodowana przez efekt cieplarniany, który powstaje, ponieważ związki chemiczne atmosfery Wenus blokują emisję promieniowania na długości fal podczerwonych. Szacuje się, że maksymalna możliwa temperatura przy powierzchni może wynosić 650°C, gdyż rozgrzewając się atmosfera wypromieniowuje więcej ciepła. Być może taka sytuacja miała już miejsce w historii Wenus. Ciekawą tego konsekwencją jest fakt, że chmury ulegają wtedy rozproszeniu, odsłaniając powierzchnię. Po ochłodzeniu chmury pojawiają się ponownie.
W atmosferze Wenus odnaleziono wiele związków chemicznych, które zaciekawiły naukowców i skłoniły do spekulacji na temat ich pochodzenia. Należą do nich takie substancje jak: siarkowodór i dwutlenek siarki, które bardzo rzadko występują obok siebie, gdyż wchodzą ze sobą szybko w reakcje. Innym związkiem jest karbonyl siarczkowy, powstający niezwykle rzadko w sposób nieorganiczny. Jednym z wyjaśnień może być obecność organizmów żywych, które produkują te substancje. Dodatkowym dowodem jest niewielka zawartość tlenku węgla, który powstaje w dużych ilościach przez oddziaływanie z wiatrem słonecznym. Substancje te znaleziono na wysokości 50 kilometrów nad powierzchnią, gdzie temperatura spada do 70°C
W 1978 roku rosyjska sonda Wenera 11 odebrała sygnały radiowe o niskich częstotliwościach (poniżej 1Mhz), które zostały zinterpretowane jako błyskawice. Od tamtej pory próbowano znaleźć sygnały o wysokich częstotliwościach, które są wytwarzane przez błyskawice na Ziemi. Próby te nie zostały jak dotąd zakończone powodzeniem. Sugeruje to, że jeżeli aktywność elektryczna występuje na Wenus, to jest ona bardzo słaba i zachodzi między chmurami, lub między chmurami i jonosferą.le ma temperaturę większą niż jądro słońca)
